Het leven van mij als alleenstaande moeder #1
Zo trots op mijn zoon
Ik hou van deze tekst: “Sometimes a happy family is just a mother and her kids.” Dit is precies hoe mijn familie eruitziet. Mijn zoon en dochter zijn alles voor mij, en ik doe alles om ze gelukkig te maken.
Mijn zoon is altijd al een introverte jongen geweest, iemand van weinig woorden. Als een volwassene met hem in gesprek ging, klapte hij dicht. Hij gaf geen antwoord terug of gaf een heel kort antwoord.
Toen hij wat ouder werd, gaf ik hem kleine opdrachten, zoals dat hij in de winkel het personeel iets moest vragen. Wat was ik blij als het hem was gelukt!
Nu is hij 9 jaar en vindt het nog steeds spannend als volwassenen tegen hem beginnen te praten. “Mama, ik vind het vervelend om mensen in de ogen te kijken,” zei hij laatst tegen mij. “Dat hoeft ook niet, jongen. Iedereen is anders en bepaalt wat hij of zij fijn vindt.”
Sinds een paar dagen is er weer een AH-trend. Deze keer zijn het dierenplaatjes, en natuurlijk zijn mijn kinderen helemaal weg van de kaartjes. Daar gaan we weer: een boek kopen, een soundbox, en nu nog de bewaardoos. De kaartjes in het album stoppen was toch best een werkje. Mijn zoon kwam op het idee om naar de Albert Heijn te gaan om te vragen hoe hij de kaartjes in het boek kon doen.
“Ik weet hoe het moet, mam,” zei mijn zoon. “Heb je het gevraagd?” “Ja, aan de mevrouw bij de… hoe heet dat ook alweer? Je weet wel.” Hij bedoelde de balie. “Heb je het aan haar gevraagd?” “Ja, mam. Ik heb wel even gewacht tot ze alleen was en toen heb ik het gevraagd.” Mijn hart maakte een sprongetje van vreugde. Wat ben ik trots op mijn jongen. Wat voor een ander vanzelfsprekend is, is in mijn ogen een hele prestatie. Mijn zoon is wie hij is: soms een beetje anders, soms een beetje apart (net als zijn moeder), maar altijd mijn lieve zoon.
Liefs,
Een trotse moeder